Τρία μνημόνια, αμέτρητες και ογκώδεις διαδηλώσεις,
πολλαπλάσιες μικρές. Περισσότεροι από 600.000 Έλληνες, κυρίως νέοι και
μορφωμένοι, έφυγαν προς αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης.
Κι όμως, ο δρόμος ήταν και είναι εδώ, γνωστός, ανοιχτός.
Μακρινός -όπως ένα καρούλι με αόρατη κλωστή που ενώνει τον ένα με τον άλλο και
όλους μαζί· σε μία κοινή πορεία.
Τα τελευταία χρόνια, οι 530 δομές Αλληλεγγύης που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα είχαν ως κύριο αντικείμενο την υποστήριξη των συμπολιτών μας που χτυπήθηκαν από την κρίση. Πίσω και πάνω από αυτές τις οργανώσεις και τα σωματεία, τις κινήσεις και τις πρωτοβουλίες που λειτουργούν χωρίς κρατική υποστήριξη, επίκεντρο υπήρξε -και εξακολουθεί να είναι- ο άνθρωπος. Οι εκατοντάδες εθελοντές που φροντίζουν για την καθημερινή λειτουργία των δομών, οι χιλιάδες «ωφελούμενοι» που υποστηρίχτηκαν και εν τέλει, η κοινωνία που κρατήθηκε όρθια.