Αίαντας, ένα όνομα, μία ομάδα, μια ολόκληρη ιστορία!

Ποιος Σαλαμινιώτης που έχει μεγαλώσει με αυτή την ιστορική ομάδα και έχει φωνάξει πίσω από τα κάγκελα στο γήπεδο υπέρ της δεν την έχει αγαπήσει; Ποιος πραγματικός φίλαθλος αυτής της ομάδας  δεν έχει κλάψει, δεν έχει νευριάσει, δεν τα ‘χει κάνει πάνω του απ’ την χαρά που του έχει δώσει ο «βασιλιάς» του νησιού;

Από μικρό παιδί θυμάμαι να με πηγαίνει γήπεδο ο πατέρας μου και να φωνάζω σε κάθε παιχνίδι συνθήματα με αποτέλεσμα να μου κλείνει η φωνή και να ακούω την κατσάδα της μητέρας μου στο σπίτι. Το καλύτερο όμως ήταν η επόμενη μέρα στο σχολείο όταν πήγαινα στην παρέα και με βραχνή φωνή τους μιλούσα και όντας μικροί με ρώταγαν τι έπαθα και μιλάω έτσι και εγώ με καμάρι τους έκλεινα το μάτι μάγκικα και τους έλεγα «ήμουν γήπεδο εχθές στο Αία». Αμέσως τα παιδιά καταλάβαιναν και μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι και να μπούμε πάλι για μάθημα μιλάγαμε για το πώς είχε παρουσιαστεί η ομάδα στο γήπεδο, ποιοι παίκτες μας άρεσαν, πόσο γεμάτο (γιατί τότε γέμιζε πραγματικά) ήταν το γήπεδο και πάει λέγοντας. Αυτό Δευτέρα. Η Δευτέρα ήταν μια από τις καλύτερες μέρες για μενα αλλά και μία από τις χειρότερες αφού έπρεπε να περιμένω 5 με 6 μέρες για να ξαναδώ την αγαπημένη μου ομάδα.

Μεγαλώσαμε, οι εποχές άλλαξαν και χρόνο με τον χρόνο η αίγλη της ομάδας έσβηνε. Τα  δεδομένα στο ποδόσφαιρο της Ελλάδας άλλαζαν, νέες ομάδες εμφανίστηκαν, ο συντοπίτης Αμπελακιακός ανέβηκε και εκείνος επίπεδο και κάπως έτσι ενώ όλοι ανέβαιναν ο Αίαντας έμενε στάσιμος και είχε πάρει την φθίνουσα.

Φτάσαμε σε σημείο να μην θέλουμε να πατάμε στο γήπεδο, είτε λόγω της ομάδας, είτε λόγω των εκάστοτε διοικήσεων, είτε λόγω του κόσμου που πλέον δεν μαζευόταν και έτσι χάθηκε και η χαρά-λύπη της Δευτέρας στο σχολείο.

Είμαι πια 23 και ακόμα περιμένω να δω ξανά το γήπεδο γεμάτο, μια ομάδα νοικοκυρεμένη, τον φίλαθλο κόσμο του νησιού κοντά στην ομάδα χωρίς αντιπαλότητες και χωρίς συζητήσεις και φράσεις του τύπου «εγώ είμαι άλλη ομάδα κλπ.». Περιμένω να δω ομόνοια μεταξύ των ανθρώπων που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο στην Σαλαμίνα, περιμένω επιτέλους να εμφανιστεί κάποιος ρε παιδί μου που να πει «ΑΓΑΠΩ ΤΟΝ ΑΙΑΝΤΑ» και να αποδείξει πως δεν θέλει να επωφεληθεί για δικό του συμφέρον όπως τόοοοοοσα χρόνια τόσοι και τόσοι έχουν προσπαθήσει και έχουν τελικά καταφέρει να επωφεληθούν χωρίς να προσφέρουν το παραμικρό στον Άγιαξ μας.

Βρισκόμαστε στο καλοκαίρι του 2019. Υπάρχει μία ευκαιρία, αναπάντεχη ευκαιρία θα την έλεγα να βρει η ομάδα τον  δρόμο της. Χωρίς υποσχέσεις, χωρίς πολλά πολλά λόγια. Υπάρχει η ευκαιρία ο Αίαντας να ορθοποδήσει ,να σηκώσει δόρυ και ασπίδα και να χωθεί ξανά στην ποδοσφαιρική μάχη. Υπάρχει η ευκαιρία ο Αίαντας να γίνει πάλι ΒΑΣΙΛΙΑΣ αρκεί για μία φορά να το πιστέψουμε και να βοηθήσουν όλοι στο να πετύχει.

Μια θερμή παράκληση λοιπόν σε άτομα που μπορεί να τα ξέρω και να είναι φίλοι, συγγενείς, σε άτομα που μπορεί να μην τα γνωρίζω καν και ακόμη και σε άτομα που μπορεί προσωπικά να μην ανταλλάσουμε και κουβέντα γιατί τα έχουμε σπάσει. 

Την γνωρίζετε ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ την ευκαιρία αυτή γιατί έχει ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ και ΠΛΑΝΟ. Σκεφτείτε προσεκτικά το καλό της ομάδας, αφήστε όλα τα άλλα στην άκρη και στο φινάλε δοκιμάστε και αν χάσετε χάσατε, τουλάχιστον θα μπορείτε να βγείτε και να πείτε στον κόσμο ότι εμείς σαν Αίας παίξαμε και χάσαμε.

Μην αφήσετε την ευκαιρία αυτή να χαθεί όπως έχουν χαθεί τόσες τόσα χρόνια. Θα μπορούσα πολύ εύκολα να αράδιαζα περιστατικά και χαμένες ευκαιρίες και αύριο όλη η Σαλαμίνα να μίλαγε για αυτά αλλά είπαμε. Για μια φορά αυτά πρέπει να τα βάλουμε στην άκρη.

Καλή τύχη και πιστέψτε στον άνθρωπο που δεν έχει να κερδίσει τίποτα και που σας παρουσιάζει το μέλλον ως ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟ και ΕΦΙΚΤΟ.